ชีวิตต้องมีเป้าหมาย

เวลาเห็นแมวนั่งๆนอนๆอยู่ไปวันๆ ผมมักมีคำถามในใจว่า มันเบื่อชีวิตซ้ำๆแบบนี้บ้างไหม
.
ความเบื่อหน่ายเป็นความทุกข์อย่างเบาๆ ชนิดหนึ่งนะผมว่า
.
ผมคนหนึ่งเป็นคนขี้เบื่อหากต้องทำอะไรซ้ำๆ วงเล็บเปิด แบบไร้จุดหมาย วงเล็บปิด อารมณ์เดียวกับนั่งรถแล้วมีคนถามว่าลงไหน คำตอบคือไม่รู้ นั่งไปเรื่อยๆ
.
ช่วงแรกๆของการนั่งรถเรื่อยเปื่อยมันจะชิว สบายๆ แต่พอนานเข้าเราจะเริ่มรู้สึกว่า เพื่ออะไรวะ? จะไปไหนวะ? น่าเบื่อว่ะ! นั่นเป็นเพราะเราไม่มีสิ่งยึดเหนี่ยวที่เรียกว่า ‘เป้าหมาย’ หรือ ‘วัตถุประสงค์’ ที่ชัดเจน
.
แต่ละคนก็ต่างมีเป้าหมายที่ต่างกัน จำนวนเงินในบัญชี ปริมาณความสุข ความสัมพันธ์กับคนรัก ชื่อเสียงโด่งดัง หรือการพิชิตอะไรบางอย่างที่ดูไม่เป็นโล้เป็นพายสำหรับคนอื่น แต่กลับมีความสำคัญต่อจิตวิญญาณตัวเอง
.
หากเมื่อไรที่ผมรู้สึกเบื่อหน่าย ผมจะกวาดสายตาไปที่เป้าหมายเดิม โฟกัสมันอีกครั้ง และพยามถามตัวเองว่า เราจะไปตรงนั้นอย่างไรด้วยความรู้สึกที่ตื่นตัว ตื่นเต้น ผจญภัย และเพลิดเพลินกับมันได้บ้าง
.
ไม่ง่ายนะ ที่คนเราจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ แต่อย่างน้อยก็ขออย่าให้ช่วงเวลาชีวิตที่หมดไปเป็นการบั่นทอนทั้งสุขภาพกายและใจของเราอีกเลย
.
สู้ต่อไปทาเคชิ คอนนิจิวะ โซเดมาคอม